Zimni, niczym lód,
chodzą po świecie ludzie,
ze wzrokiem obojętnym,
tak bardzo, że przerażają.
Może żadnych uczuć nie mają,
albo ich uczucia zdeptano,
w otchłań rozpaczy wtrącono,
jak do ciemnego lochu,
gdzie samotność przyjacielem,
jedynym pocieszycielem…
Nie niosą ze sobą nadziei,
tylko chęć zadawania bólu,
w odwecie i pełni świadomi,
kiedyś bardzo mocno zranieni,
teraz sami ranią jeszcze głębiej…
Wyrafinowanymi sposobami,
manipulują innych uczuciami…
a na końcu swojej drogi przez życie,
zostaną sami…
Lecz nawet w samotności łzy nie uronią…



Dusze pełne mroku

Świat pełen mroku...
Jawi się niczym bezkresny ocean,
ludzkich łez, niespełnionych nadziei,
zdeptanych marzeń…
W ciemnych zakamarkach ludzkiego umysłu,
odnajdujemy to, co najgorsze,
myśli, których wstydzimy się wypowiedzieć,
które bywają pozbawione skrupułów,
wciąż gramy, nawet przed samym sobą,
mając wrażenie, że jesteśmy lepsi...
Nic bardziej złudnego…
Wciąż jesteśmy targani pragnieniami,
chęcią władzy, własnym egoizmem.
Ten świat już się nie zmieni,
bo my wciąż na nowo dajemy się wikłać,
we własne błędy,
każdego dnia wpadamy po raz kolejny,
we sidła, jakie sami sobie zastawiamy…
I tylko my możemy to przerwać...




Dzieci ciemności


Krążą po świecie,
błądząc w ciemnościach,
ukrywają długo swoje oblicze,
by potem zaatakować.

Bez nadziei w sercu,
bez uczuć tak bliskich,
śmierć jest ich przyjacielem,
może jedynym zbawicielem.

Bawiąc się emocjami,
szydząc z ludzkich słabości,
mając tyle w sobie złości,
by niszczyć lub być zniszczonym.


Dzieci ciemności,
nigdy nie zaznają spokoju,
pogrążeni w wiecznym chaosie,
swojej mrocznej egzystencji.